Πρόκειται για μια νέα ειδικότητα η οποία εντάσσεται στην ευρύτερη σύγχρονη (επιστημονική) ομάδα των θεραπευτικών επαγγελματικών δραστηριοτήτων που τοποθετούνται στον ευρύ χώρο της Υγείας τουπολυσύνθετου και πολυεπίπεδου ανθρώπου. Οι στόχοι της εστιάζονταιστη συμβουλευτική (φιλική) στήριξη και καθοδήγηση του ανθρώπου στην επισήμανση και λήψη σωστών αντιδράσεων και αποφάσεων στη ζωή του και την αποφυγή ή διόρθωση λανθασμένων, με απώτερο στόχο πάντα το «ευ ζην». Τη συνεχή δηλαδή αναβάθμιση της ποιότητας της ζωής του, ατομικής και κοινωνικής, σύμφωνα με τη φύση του.

   Με μια πρώτη ματιά,θα μπορούσε να πει κανείςότι αυτή η ειδικότητα, άγνωστη ακόμα σε επαγγελματικό και σπουδαστικό πεδίο στην Ελλάδα,κινείται σ’ ένα επίπεδο ερασιτεχνικό, μη δηλαδή επαγγελματικό και επιστημονικό και ακόμα ίσωςπεριττό, μη δηλαδή αναγκαίο,κάτι όμως που στην πραγματικότητα δεν ισχύει καθόλου.

   Ας διευκρινισθεί με την ευκαιρία σ’ αυτό το σημείο ότι, επιστημονική δράση και αντιμετώπιση, όταν αυτή έχει αντικείμενο τον πολύπλοκο και πολυεπίπεδο άνθρωπο, θεωρούμε αυτή την αντιμετώπιση η οποία, βασιζόμενη στη λογική και την πραγματικότητα, (στη μέχρι τώρα δηλαδή σχετική εμπειρία και στα αποτελέσματα που είχαν διάφορες μεθοδικές και συστηματικές, δηλ. επιστημονικές μελέτες καιπρακτικές του παρελθόντος επί του στόχου που στοχεύει), επιλέγει αυτές που είχαν τα βέλτιστα αποτελέσματα. Αυτό βέβαια δε σημαίνει ότι ο κάθε είδους θεραπευτής ο οποίος έχει λάβει την αναγκαία θεωρητική και πρακτικήεπιμόρφωση, δεν πρέπει (και καλύτερα, δεν οφείλει), λαμβάνοντας πάντα τα μέχρι τότε δεδομένα, να δοκιμάζει, παίρνοντας τα ρίσκα, και νέες πρακτικές και εφαρμογές οι οποίες στοχεύουν πάντα τον ίδιο στόχο.

  Αναμφίβολα, οι ακαδημαϊκές σπουδές πάνω σ’ ένα αντικείμενο του επιστητού σ΄ ένα κατοχυρωμένο και αναγνωρισμένο από την πολιτεία εκπαιδευτικό ίδρυμα, αποτελούν μια τυπική εγγύηση του επιστημονικού επιπέδου των σπουδών. Μια εγγύηση ότι οι απόφοιτοι αυτού δεν έχουν καμία σχέση με αγύρτες και τσαρλατάνους οι οποίοι σφετερίζονται τίτλους και ιδιότητες τις οποίες δεν έχουν αλλά και δεν είχαν αποκτήσει ποτέ, κοροϊδεύοντας τους αφελείς και αποβλέποντας στην εξαπάτηση και τηκερδοσκοπία.

   Στην παραπάνω παράγραφο υπάρχει τονισμένη η λέξη «τυπική» (εγγύηση) η οποία, προφανώς, αναφέρεται σε αντιδιαστολή της λέξης «ουσιαστική». Προκειμένου για σπουδές και δραστηριότητες που έχουν ως άμεσο αντικείμενο τον άνθρωπο (ανθρωπιστικές σπουδές και επιστήμες, όπως λ.χ. είναι η ιατρική και η ψυχολογία, όχι μόνο με τη ευρεία έννοια της αποκατάστασης της υγείας, της διαταραχθείσης δηλαδή φυσικής και εύρυθμης λειτουργίας του πολύπλοκου και πολυεπίπεδου οργανισμού του, αλλά και με την έννοια της πρόληψης και της συντήρησης αυτής), αυτή η αντίστιξη είναι απόλυτα δικαιολογημένη.

    Ο καθένας από εμάς, σε οποιαδήποτε κοινωνική στρωμάτωση και αν ζει στην κοινωνική (εξωτερική) ζωή του, διαπιστώνει, ιδιαίτερα τις τελευταίες δεκαετίες, πόσο πολύ είναι εύλογη αυτή η αντίστιξη σ’ αυτόν τον ευρύ χώρο τόσοτης αντιμετώπισης όσο και της πρόληψηςτων διαταραχών τηςυγείας γενικάτου ανθρώπου.

    Είναι αδιαμφισβήτητο γεγονός ότι ο κάθε είδους ασθενής (σωματικά, ψυχικά ή ψυχοσωματικά), αυτό που θεωρούσε αυτονόητο και περίμενε πάντα, ιδιαίτερα δε σήμερα στις σύγχρονες, εγωκεντρικές, καταναλωτικές και αποξενοτικές κοινωνίες από τον κάθε είδους θεραπευτή του στον οποίο απευθύνεται ζητώντας βοήθεια στο πρόβλημά του, είναι αυτό που θα τον κάνει να νοιώσει ασφάλεια, σιγουριά και αισιοδοξία ότι «όλα θα πάνε καλά».

   Το πρώτο βασικό στοιχείο που θα τον κάνει να νοιώσει αυτό το πολύ σημαντικό για την περίπτωση αίσθημα είναι η άρτια κατάρτισή του όχι μόνο στο συγκεκριμένο αντικείμενο της ειδικότητάς του αλλά και σε μια όσο είναι δυνατό σφαιρική,ολοκληρωμένη και όσο είναι δυνατόεπιστημονική άποψη για τη φύση, τη δομή, τη λειτουργία, την παθογέννεση και την ολιστική θεραπευτική αντιμετώπιση του ενιαίου οργανισμού του ανθρώπου. Και αν για το πρώτο σκέλος του πρώτου αυτού βασικού στοιχείου (η άρτια δηλ. κατάρτιση)υπάρχει γενικά στη σύγχρονη θεραπευτική ακαδημαϊκή κοινότητα σ'ένα ομολογουμένως ικανοποιητικό επίπεδο, δεν θα μπορούσαμε να πούμε το ίδιο και για το δεύτερο (τη σφαιρική και ολοκληρωμένη άποψη).

  Το δεύτερο βασικό στοιχείο που θα ισχυροποιήσει και θα σταθεροποιήσει αυτό το αίσθημα του ασθενή, είναι να καλυφθεί η υπαρξιακή αλλά και ψυχολογική ανάγκη που έχει ο ασθενής από το θεραπευτή του να τον δει με ειλικρινή, φιλάνθρωπα και φιλικά αισθήματα. Πρόκειται για μια βαθειά ανάγκη τού κάθε ανθρώπου που ζητάει βοήθεια από έναν ειδικό για κάποιο λειτουργικό πρόβλημα ή δυσλειτουργία τού πολυεπίπεδου και πολυσύνθετου αλλά ενιαίου οργανισμού του. Αυτή η ανάγκη του κρίνεται ιδιαίτερα σημαντική στην ευρεία ιατρική αντιμετώπιση, όχι τόσο για λόγους συναισθηματικούς, ανθρωπιστικούς ή δεοντολογικούς αλλά, κυρίως, για λόγους θεραπευτικούς. Και γι’ αυτό το βασικό στοιχείο, κατά γενική εκτίμηση, δεν θα μπορούσαμε να πούμε ότι το επίπεδό του είναι το ίδιο ικανοποιητικό όπως το πρώτο. (Σημ. -Είναιαυτονόητο ότι τα παραπάνωδεν αφορούν το σύνολο της ευρύτερης θεραπευτικής κοινότητας).

  Είναι γεγονός ότι οι σύγχρονες υλιστικές, καταναλωτικές, ηδονοθηρικές και εγωκεντρικές κοινωνίες που έχει διαμορφώσει ο άνθρωπος χωρίς να το έχει συνειδητοποιήσει, δεν θα μπορούσαν να αφήσουν ανεπηρέαστες και να μη διαβρώσουν και τις κάθε είδους θεραπευτικές κοινότητες (ομάδες). Τους ανθρώπους δηλαδή εκείνους-μέλη των κοινωνιών αυτών οι οποίοι έχουν τάξει στη ζωή τους, εκπαιδευόμενοι κατάλληλα, την καταπολέμηση του πόνου (σωματικού και ψυχικού), την εξάλειψη της άγνοιας και του σκοταδιστικού πνεύματος και γενικά τη στήριξη και συμπαράστασητου αναξιοπαθούντα και αδύνατου (ουσιαστικά και όχι απαραίτητα φαινομενικά)ανθρώπου. Αυτού δηλαδή που πονά (σωματικά και ψυχικά) και αυτού που έχει ταραχή και πάθος (πάσχει)στη ψυχήκαι σύγχυση στο πνεύμα. Αυτού με άλλα λόγιαο οποίος έχει εμφανίσει μη υγιείς(λανθασμένες καινοσηρές λειτουργικές καταστάσεις) στην πολυσύνθετη και πολυεπίπεδη ζωή του. Που έχει εμφανίσει δηλαδήκαταστάσεις (τρόπο ζωής)οι οποιες τον οδηγούν, συνήθως εν αγνοία του,σε λανθασμένες επιλογές και στάσεις στη ζωή του η οποία, αναπόφευκτα, υποβαθμίζεται ποιοτικά συνεχώς, είτε αυτό φαίνεται και το βλέπει –ή δε το βλέπει, τόσο ο ίδιος όσο και οι άλλοι.

   Με τα παραπάνω βέβαια δεν θέλουμε εδώ να πούμε ότι η πραγματικά ειλικρινής φιλική σχέση των ανθρώπων, αυτή που πάντα υπήρχε και στήριζε ουσιαστικά τον άνθρωπο στις δύσκολες, στις αδύνατεςκαι στιςπονεμένες στιγμές του, τείνει να εκλείψει εντελώς. Απλά, διαπιστώνουμε εδώ κι εμείς, μαζί με το σύνολο των ανθρώπων-μελών των σύγχρονων ηδονοθηρικών, καταναλωτικών και εγωκεντρικών κοινωνιών που έχουμε δημιουργήσει εμείς οι ίδιοικαι ζούμε, ότι αυτός ο ουσιαστικός «συνεκτικός κρίκος» της ανθρώπινης κοινωνίας εξασθενεί συνεχώς. Τη θέση του δε καταλαμβάνει, ωςμια μη σωματική λοιμώδη αρρώστια, μια «δήθεν φιλικότητα», μια «επίφαση φιλίας», μια με άλλα λόγια υποκριτική και υστεροβουλική "φιλική στάση" η οποία, ας σημειωθεί, πάντα υπήρχε στις ανθρώπινες κοινωνίες, σε πιο περιορισμένη όμως έκταση και κατά κανόνα εντοπιζόταν στα ανώτερα κοινωνικο-οικονομικά στρώματα αυτών. Η διαφορά τώρα είναι ότι αυτή η νόσος του «δήθεν», του «εικονικού» ξαπλώνεται με γεωμετρική πρόοδο, σαν την πανούκλα, σε όλα τα κοινωνικο-οικονομικά στρώματα.

   Η «αρνητική ροπή» αυτής της κατάστασης, αυτού του «οξυγόνου», της αγνής και άδολης φιλικής σχέσης,με το οποίο ανέπνεαν και ζούσαν οι ανθρώπινες κοινωνίες μέχρι σήμερα, δεν φαίνεται να μπορεί στην εποχή μαςνα αντιστραφεί και να σταματήσει από μόνη της. Οι κλασσικές κύριες κοινωνικές θεσμοθετημένες δομές (όπως π.χ. η πολιτική και η θρησκευτική εξουσία, (με την καλή γενικά έννοια),που λίγο-πολύ πάνταυπήρχαν, υπάρχουν και θα υπάρχουνμε κάποιο τρόποστις ανθρώπινες κοινωνίες, αποβλέποντας στον πολιτικό και ηθικο-θρησκευτικό έλεγχο (και εδώ με την καλή γενικά έννοια)και στοχεύοντας πάντα στις ομαλές -θετικές, δημιουργικές καιυγιείς- σχέσεις των μελών των κοινωνιών), διαπιστώνεται ότι βρίσκονται και αυτές σε μια ανάλογη έκπτωση του ρόλου τους. Με τις κοινωνίες που υποτίθεται καθοδηγούν έχουν δημιουργήσει ένα φαύλο κύκλο όπου δεν μπορεί να πει κανείς με βεβαιότητα ποιος προηγείται ουσιαστικά και ποιος έπεται, ποιος είναι δηλαδή ο «οδηγητής» και ποιος ο «οδηγούμενος». Μ’ αυτή την έννοια, η διάβρωση και η απόκλιση από υγιείς καταστάσεις, όπως η ειλικρινής και άδολη φιλία στις ανθρώπινες κοινωνίες, ορώμενη αυτήως αποτέλεσμα και έκφρασητηςδιάβρωσης και απόκλισηςτης επαφής του ανθρώπου ως άτομο από τον βαθύτερο και πραγματικό εαυτό του,αυξάνεται συνεχώς. Τα παραδοσιακά «ηγετικά» κοινωνικά στρώματα που θεωρούνταν πάντα οι «θεματοφύλακες», η «εγγύηση» και το «θεμέλιο» της υγιούς και ζωντανής ανθρώπινης κοινωνίας, όπως π.χ. οι μορφωμένοι και οι επιστήμονες και γενικά οι λεγόμενοι «άνθρωποι του πνεύματος» των σύγχρονων κοινωνιών, διαπιστώνεται στην εποχή μαςότι τελικά αυτάέχουν γίνειοι «μπροστάρηδες», αυτά είναι δηλαδή που οδηγούν το «κοινωνικό σώμα» όχι δυστυχώς στην ποιοτική πρόοδο, όπως θα όφειλαν, αλλά στη διάβρωση, στη σήψη του.

  Με τα παραπάνω εισαγωγικά, οπαρών επιστημονικός φορέαςπροσπαθεί εδώ να κάνει μία πρώτη οριοθέτηση του κινήτρου και της αναγκαιότητας της δημιουργίας των εκπαιδευτικώνμαθημάτων των φιλοσοφικών συμβούλων, σύμφωνα με το συμβουλευτικό ψ/θεραπευτικό μοντέλο που έχει διαμορφώσει για τον άνθρωπο.

  Η ευρεία αποδοχή αυτού του νέου σχετικά επαγγελματικού κλάδου (άγνωστου όπως προαναφέρθηκε ακόμα στην Ελλάδα)από τα πλατιά κοινωνικά στρώματα κοινωνιών «δυτικού τύπου» (όπως είναι οι αντιπροσωπευτικές κοινωνίες τέτοιου τύπου της Δ.Ευρώπης και της Β. Αμερικής), ως μια δραστηριότητα ευρισκόμενη στον ευρύ θεραπευτικό χώρο, δίπλα στον καθιερωμένο ήδη επαγγελματικό κλάδο των ψυχολόγων, αποδεικνύει και την αναγκαιότητα της ύπαρξης αυτού του κλάδου. Ενός κλάδου ο οποίος, βρισκόμενος και δραστηριοποιούμενος στο χώροτης ευρύτερης θεραπευτικής κοινότητας, σκοπεύει ιδιαίτερα, εκτός από τη θεραπεία (με τη γενική έννοια της επανατοποθέτησης και αποκατάστασης της φυσικής -υγιούς-λειτουργίας στο σημείο αυτό του πολυσύνθετου και πολυεπίπεδου οργανισμού του ανθρώπουπου είχε διαταραχθεί), τόσοστην πρόληψη εμφάνισης σοβαρών (τυπικών) σωματικών, ψυχικών ή ψυχοσωματικών διαταραχώνόσο και στην στήριξη σε οξέα προβλήματα και κρίσεις ψυχοκοινωνικού τύπουκαι ακόμα,και στη συντήρηση της εύρυθμης (υγιούς) λειτουργίας του πολυσύνθετου και πολυεπίπεδου ανθρώπου. Του ανθρώπουορώμενου τόσοως άτομοόσο καιως μέλους της κοινωνίας μέσα στην οποία ζει και προσπαθεί για το καλύτερο: για την συνεχή δηλαδή προσπάθεια γιααναβάθμιση της ποιότητας της ζωής του, ατομικής και κοινωνικής.

  Αυτό ακριβώς, σύμφωνα με την ημετέρα άποψη, συνιστά και την επίτευξη της κατάστασης της ευδαιμονίας στον άνθρωπο, τον τελικό στόχο που στοχεύει στη γήινη ζωή του ο κάθε άνθρωπος, σύμφωνα άλλωστε καιμε τουςκλασσικούς φιλοσόφους μας.

  Μ' αυτά τα δεδομένα, Η Ε.Ε.Φ.Ψ. & Ψ/θ ξεκίνησε για πρώτη φορά στην Ελλάδατην περίοδο 2010-2011, την εκπαίδευση φιλοσοφικών ψυχολόγων και φιλοσοφικών συμβούλων (μη ψυχολόγων).Αυτή απευθύνεται σε ανθρώπους, ειδικούς και μη, που ενδιαφέρονται όχι μόνο να κάνουν ένα «νοικοκύρεμα» και να βάλουν μια «τάξη» στην ατομική τους ζωή (τι θέλουν και τι δεν θέλουν,τόσο από τον εαυτό τους όσο και από τους άλλους και γενικά από τη ζωή τους), αλλά και να βοηθήσουν επαγγελματικά και άλλους προς αυτόν το στόχο: την εκπαίδευση των ανθρώπων στην "Τέχνη της Ζωής". Κάτι που για τους Στωικούς φιλοσόφους, μόνο η φιλοσοφία μπορεί να προσφέρει.

  Αυτά τα εκπαιδευτικά μαθήματα, τα οποία γίνονται σε μικρές ομάδες στα γραφεία της εταιρείας μας στα Ιλίσια, περιοχή Χίλτον, (αλλά και"εξ αποστάσεως" για ενδιαφερόμενους που ζουνεκτός Αθήνας ή δυσκολεύονται για οποιοδήποτε λόγο να προσέρχονται στο χώρο της εταιρείας),διαρκούν δύο χρόνια - εννεάμηνα - (σημ. για πτυχιούχους ψυχολόγους και ψυχιάτρους ένα χρόνο), μία ημέρα -ένα τρίωρο/εβδομάδα- (για τους "εξ αποστάσεως, μία ώρα/εβδομάδα).

Για περισσότερα, βλ. στη σελ. "Ανακοινώσεις" της ιστοσελίδας μας.

Τηλ. Επικοινωνίας: 2107295688, κιν. 693 696 5005

Email: Αυτή η διεύθυνση ηλεκτρονικού ταχυδρομείου προστατεύεται από τους αυτοματισμούς αποστολέων ανεπιθύμητων μηνυμάτων. Χρειάζεται να ενεργοποιήσετε τη JavaScript για να μπορέσετε να τη δείτε.